Powiększyła się żubrza rodzina

Powolniak to syn najstarszego i zarazem największego żubra we wrocławskim zoo - samca Kaliguli – i samicy Poriny. Urodził się dokładnie dwa lata i cztery miesiące po narodzinach Porfirego, potomka Kaliguli i drugiej z wrocławskich samic – Poduchy. Oryginalne imiona żubrów nie są dziełem przypadku. Podlegają specjalnym zasadom tworzenia i wszystkie są wpisywane do Rodowodowej Księgi Żubrów. Pierwsze dwie litery imion są zarazem literami rozpoznawczymi hodowli. W Polsce żubry, których imiona zaczynają się od „PL”, pochodzą z hodowli w Pszczynie, a od „PO” - z innych ośrodków w Polsce (Pomruk, Popas). Pierwsze litery „KA” oznaczają, że zwierzęta zostały odłowione ze stada wolnościowego i włączone do hodowli zamkniętej, natomiast „PU” na początku imion mają wszystkie osobniki linii nizinno-kaukaskiej.

Symboliczna adopcja

Wrocławskie żubry zaadoptowała firma Futuro Finanse. Taka symboliczna adopcja to nie tylko comiesięczne zobowiązanie finansowe. Pracownicy zoo starają się angażować „rodziców adopcyjnych” w różne działania, włączając ich m.in. w ochronę gatunkową, edukację ekologiczną czy okazjonalny zakup prezentów dla podopiecznych. Jednym z ostatnich takich działań była profesjonalna ”żubrza sesja fotograficzna”. Kolejną okazją będą zbliżające się urodziny Kaliguli, na które otrzyma on specjalny prezent-niespodziankę. Co to będzie, okaże się już 7 października. ZOO już teraz zaprasza na urodzinowe przyjęcie!

Odtworzony gatunek

Żubry to największe w Europie dziko żyjące ssaki. Samiec waży od 500 do 1000 kg i ma do dwóch metrów wysokości. Dla porównania, drugi w kolejności niedźwiedź brunatny waży średnio „tylko” 400 kg. W Polsce żyje ponad 800 żubrów, z czego ponad 550 zamieszkuje Puszczę Białowieską. Na całym świecie jest ich obecnie ponad 5 tys. Co ciekawe, wszystkie pochodzą od 12 osobników, a żubry nizinne (białowieskie) - od zaledwie siedmiu. Jak to możliwe?

W XX w. żubry wyginęły w środowisku naturalnym. Choć 20 tys. lat temu zwierzęta te zamieszkiwały prawie cały kontynent europejski, tow XIX wieku można je było spotkać już tylko na polskich ziemiach i w górach Kaukazu. W 1919 r. w Puszczy Białowieskiej padł ostatni żyjący w środowisku naturalnym osobnik żubra nizinnego, a w 1925 r. - ostatni żubr górski na Kaukazie.

Wtedy podjęto próbę odtworzenia gatunku z okazów zachowanych w zwierzyńcach i ogrodach zoologicznych. W 1923 r., podczas Międzynarodowego Kongresu Ochrony Przyrody, przedstawiciele Polski zaapelowali o ratowanie żubrów. Przekonali do tego przyrodników z innych państw i tego samego roku powstało Międzynarodowe Towarzystwo Ochrony Żubra. Po II wojnie Polska stała się światowym centrum hodowli żubrów. Ich miejscem bytowania stała się Puszcza Białowieska.