Podwodny Wrocław

MIASTOSPÓŁKA została zawarta w celu zacieśniania relacji sąsiedzkich jej członków oraz dla zintensyfikowania oddziaływania na potencjalnego odbiorcę. MIASTOSPÓŁKA odpowiada jedynie majątkiem utworzonym z wkładów własnych jej wspólników, jakim są ich wybrane prezentacje autorskie. Biorąc ograniczoną odpowiedzialność za przypadkowego przechodnia, MIASTOSPÓŁKA proponuje krótką podróż w przestrzeń miasta.

Grzegorz Jankowski / Łukasz Michoń / Michał Pietrzak

DŹWIĘK OBRAZU

Dźwięk obrazu to próba zarejestrowania tego, co pozostaje w świadomości przechodnia po przebyciu drogi w przestrzeni miejskiej. Dźwięk obrazu przedstawia zlepek dziwnych, fleszowych obrazów, kształtów, różnorodnych znaków i dźwięków, które tworzą kakofoniczną całość. Dopiero dzięki zmysłom, często działającym wybiórczo, z tych fragmentów, powstaje specyficzny zapis pamięciowy tego, co jest specyficzne dla miasta i jego oceny.

Podziękowania za pomoc w realizacji dla Mikołaja Korwina.

Grzegorz Jankowski

Ukończył Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy na kierunku film oraz Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu na kierunku fotografia i multimedia. Pracuje jako operator kamery i montażysta. Lubi ład, porządek i jak w przyrodzie nic nie ginie.

OŁBIN W ZWIERCIADLE KAŁUŻ

„Najpiękniejszy porządek świata przypadkowo zamiecionym śmieciem”

Jestem antropologiem. Pewnego dnia ukryty za aparatem fotograficznym, nie starałem się podglądać mieszkańców Ołbina, lecz z tej perspektywy przyjrzeć się miejscom, w których dochodzi do naszego spotkania. Każda wyjątkowa sytuacja odbywała się bowiem w szczególnej czasoprzestrzeni, o której dość często milczy tekst antropologiczny, albo czyni z niego jedynie drugorzędne tło dla swojej opowieści.

Niezwykle interesującym - aczkolwiek raczej lekceważonym - elementem scenografii „naszych” ołbinskich spotkań były kałuże. Oszałamiające ilości kropel deszczu, tworzące tajemnicze zgromadzenie kryjące się pod tym dość powszechnie znanym pojęciem urzekło mnie swoim magicznym rodowodem. Oswojona brzydota miejsc i ludzi stała się zaklęta przez jakiś czas w milionach kawałków rozbitego lustra. Porozsiewane przez wiatr po przypadkowych ulicach i podwórkach migoczące zwierciadła o nieregularnych krawędziach posiadają tajemniczą moc, zdolną hipnotycznie przykuwać uwagę. Wpatrzony w na przemian pojawiające się i znikające fragmenty żywiołowo tworzącej się scenografii powtarzałem sobie w myśli tylko jedno przykazanie:

„Żyj tak, jakby każdemu twojemu krokowi towarzyszyło błogosławieństwo”

W odpowiedzi na to wewnętrzne wezwanie, postanowiłem śledzić te tajemnicze zjawiska. Długi czas przyglądałem się im. W końcu odważyłem się podążać ich szlakiem, a wtedy - niepostrzeżenie, jakby w nagrodę - odkrywałem ścieżki kolejnych magicznych podróży po Ołbinie. Ołbinie - jakiego do tej pory nie znałem. Ołbinie - ukazującym się tylko poetycko potrafiącym patrzeć. Ołbinie zaklętym w zwierciadle kałuż...

Łukasz Michoń

Antropolog społeczny. Redaktor interdyscyplinarnego czasopisma Tematy z Szewskiej. W swoich realizacjach stara się łączyć naukę i sztukę prowadząc działania zaangażowane społecznie uwzględniające te dwa rodzaje wiedzy o świecie. Ostatnio interesuje się badaniami współpracującymi, badaniami w działaniu, metodami jakościowymi, intermedialnością, współczesnymi przejawami myślenia magicznego, performowaniem wiedzy antropologicznej oraz specyfiką ludzi żyjących w „drugim obiegu”.

HABITAT 2

Habitat 2 to kolejna odsłona z cyklu Habitat, który jest sukcesywnie rozwijany od 2006 roku. Jest on wizualną próbą zdefiniowania miejsca współczesnego człowieka mieszkającego w zurbanizowanym świecie i jego problemów: oderwanie od natury, anonimowość i postępująca alienacja w zindustrializowanym świecie.

Habitat 2 ma charakter poliptyku, na który składa się obiekt fotograficzny oraz realizacja video. Praca ta zestawia ze sobą w formalną i narracyjną całość wiele fotogramów wykonanych w jednym miejscu, w różnym czasie. Efektem tych działań staje się nawarstwienie widoków rzeczywistości zamkniętych w jednym, pozornie spójnym kadrze. Tłem obrazu jest kubatura architektury, będąca łącznikiem spajającym całość, która poprzez linie swojej perspektywy wiąże poszczególne obrazy.

Michał Pietrzak

Urodzony w 1977r. w Bystrzycy Kłodzkiej, mieszka i pracuje we Wrocławiu. Absolwent Wydziału Architektury PWr, Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, na Wydziale Grafiki i Sztuki Mediów.