kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Nowe Miasto znajdowało się na wschód od murów miejskich, naprzeciw Ostrowa Tumskiego. Z Wrocławiem było połączone dzięki Bramie Nowej. Główną ulicą Nowego Miasta była ul. Szeroka (Breite Gasse), dzisiejsza ul. Purkyniego. Miasto posiadało prawdopodobnie własny ratusz, mieszczący się po zachodniej stronie dzisiejszego placu Polskiego. Nowomiejską parafią był kościół Ducha Świętego, połączony ze szpitalem i klasztorem kanoników regularnych – augustianów. Nowe Miasto zostało wcielone do Wrocławia administracyjnie w 1327 roku.
Na początku XV w. został założony kościół św. Klemensa (zamknięty w 1773 r.) i nowy cmentarz parafialny. W latach 1453-1517 zbudowano na południowym skraju Nowego Miasta klasztor bernardynów.
Wieża Krupnicza oddzielała Wrocław od tzw. Nowego Miasta. W tle po lewej widać dawny budynek starej mennicy.
Na terenie Nowego Miasta znajdował się również Bastion Ceglarskiego, zbudowany w 1585 r. jako część fortyfikacji miasta. Po likwidacji umocnień, po 1807 r., wzgórze ze względów na wybitne walory widokowe włączone zostało do Promenady Staromiejskiej, a znajdujące się w nim 3-kondygnacyjne kazamaty zamieniono na składy. Obecna nazwa pochodzi od przebiegającej tam przed laty ul. Polskiej. W czasie oblężenia Wrocławia w 1945 r. w kazamatach urządzono lazaret polowy, a u podnóża grzebano zmarłych.
Autorem projektu i realizacji był gdański fortyfikator Hans Schneider von Lindau
Większość zabudowy Nowego Miasta uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej i została zastąpiona czterema punktowcami, szkołą podstawową, parkingami, parkiem oraz rotundą Panoramy Racławickiej. Część terenu pozostaje niezagospodarowana. Zachowany kwartał zabudowy zajmuje obecnie Akademia Sztuk Pięknych oraz hotel. W zespole pobernardyńskim jest Muzeum Architektury.
