Żyje 7 gatunków perlic, z tego dwa w lasach równikowych. Nasze perlice zamieszkują suche sawanny na skraju pustyni we wschodniej Afryce (Etiopia, Somalia, północna Kenia). Perlice zostały udomowione już przez Rzymian, później ich hodowla zanikła i dopiero w XV i XVI wieku zostały ponownie przywiezione do Europy przez Portugalczyków i nazwane przez nich "pintada", czyli "malowane".
Ubarwienie perlic sępich jest rzeczywiście piękne, kobaltowo-niebieskie, z czarno-białymi elementami. Głowa i szyja są pozbawione upierzenia, a dziób mocny, krótki i haczykowaty, co nadaje im sępi wygląd. Są to największe z perlic. Ich długość dochodzi do 70cm. Drugi człon nazwy gatunkowej pochodzi więc nie od zwyczajów żywieniowych ptaka, ale od jego wyglądu.
Perlice sępie prowadzą naziemny tryb życia. Całe dnie spędzają na wygrzebywaniu nasion, bulw, owoców, owadów, małych kręgowców. Noce zaś spędzają na gałęziach drzew. Podfruwają niechętnie i tylko, gdy zostaną spłoszone, a przeważnie poruszają się na nogach. Potrafią też szybko biegać. Żyją w małych grupach rodzinnych, chociaż w okresie suszy, przy wodopojach, można spotkać stada liczące nawet do 100 osobników.
Perlice sępie słyną ze swej odporności na brak wody pitnej. Całymi dniami mogą się zadowalać jedynie wodą z porannej rosy, którą zbierają z listków roślin. W okresie godowym i podczas wychowywania młodych łączą się w pary. W gnieździe utworzonym w zagłębieniu ziemnym jaja wysiaduje samice. Ale odchowem młodych zajmują się już oboje rodzice.
Po okresie aklimatyzacji nasze perlice zamieszkają w nowej wolierze, w pobliżu wybiegu zwierząt Sahary. Oczywiście bardzo liczymy na sukces w hodowli tych pięknych ptaków.
