Wrocław
Dobry gospodarz

Gdy w 1891 roku obejmował najwyższy urząd miejski we Wrocławiu wcale nie znał miasta. Jednak od dziesięciu lat pełnił funkcje burmistrza w Toruniu. W trakcie jego kadencji niewielki Toruń znacznie się rozwinął. Wybudowano nowe połączenia kolejowe i zmodernizowano system fortyfikacji. Był także odpowiedzialny za plany rozbudowy sieci kanalizacyjnej i wodociągowej. To dla wrocławskiego Zgromadzenia Radnych Miejskich było najlepszą rekomendacją. Niespecjalnie przejmowano się tym, że ten urodzony w Królewcu prawnik nie zna specyfiki nadodrzańskiej stolicy, a do tej pory władał dużo mniejszym Toruniem. Liczono na jego wiedzę i doświadczenie. Georg Bender nie zawiódł tych, którzy go wybrali i nie zawiódł wrocławian. Wielokrotnie podejmował ryzykowne decyzje, ale dobro mieszkańców i rozwój miasta było dla niego sprawą nadrzędną. To on był inicjatorem i współautorem przemiany stolicy Dolnego Śląska w ośrodek wielkomiejski. Zaczął od najważniejszego problemu, czyli braku miejsca. Za jego kadencji miasto powiększyło swoją powierzchnie z 2 tys. ha do 5 tys. ha. W pierwszym etapie przyłączono wsie Borek i Popowice, potem Gaj, Tarnogaj, Rakowiec i Zalesie. Jako ostatni w 1911 roku w granice Wrocławia wszedł Grabiszyn. Powiększenie obszaru oraz wzrost gospodarczy przyciągał nowych mieszkańców. Coraz bardziej odczuwalny był brak mieszkań. Bender dobrze rozumiał ten problem. Choć jego rodzina nie należała do biednych, to siedmioro rodzeństwa, z którym się wychowywał musiało dać mu niezły pogląd na zagadnienie ciasnoty. Może, dlatego zreformował wrocławską policję budowlaną i dążył do rozwoju budownictwa mieszkaniowego. Wielu wrocławian do dziś mieszka w kamienicach wzniesionych z inicjatywy Georga Bendera. Niestety nie zachowała się znaczna cześć tzw. „czynszówek” w rejonie dzisiejszych ulic: Grabiszyńskiej, Legnickiej i Powstańców Śląskich. Nowe osiedla szybko komunikowano z miastem. Tramwaj elektryczny, łatwiejszy w obsłudze i szybszy niż konny to też jego zasługa. Przykładał także uwagę do zdrowotności mieszkańców, którą miały zapewnić „płuca miasta”, czyli parki. Założył Park Południowy i Zachodni, a także powiększył istniejące już parki. Gdy konieczne stało się zaopatrzenie aglomeracji miejskiej w gaz, wybudował nową gazownie. Idąc za ciosem postawił również nową elektrownię. To tylko niektóre z jego zasług, dlatego nie dziwi fakt, że wybierany był na kolejne kadencje. Rządził Wrocławiem przez 21 lat, najdłużej ze wszystkich burmistrzów i prezydentów w historii miasta. Zapewne mógłby urzędować jeszcze kilka lat, jednak stan zdrowia zmusił go do ustąpienia z urzędu. Zmarł 04 lutego 1924 roku. Tłumy wrocławian przyszły odprowadzić swojego ukochanego burmistrza na miejsce ostatniego spoczynku, na Cmentarz Osobowicki. Dzisiejszy pl. Staszica nosił niegdyś jego imię, a w Parku Południowym poświęcono mu malownicze wzgórze widokowe. Choć był „adoptowanym” wrocławianinem, to nadal pozostaje największą osobistością polityczną w dziejach miasta.