Wrocław
Ozdoba miasta

Budynek opery zachwyca tak jak w dniu otwarcia, 13 listopada 1841 roku, gdy tłumy wrocławian już od wczesnych godzinny rannych czekały na uroczystą inaugurację długo wyczekiwanego Teatru Miejskiego. W końcu, po prawie 40 latach, cierpliwość została nagrodzona. Nowoczesny i okazały Teatr Miejski, którego nie powstydziłyby się europejskie stolice rozpoczął działaność. Doniosłe wydarzenie, jakim było otwarcie jednego z najbardziej dostojnych gmachów Wrocławia szeroko komentowała prasa. Zachwytom nie było końca. Chwalono zarówno walory artystyczne fasady i elewacji, jaki i funkcjonalność wnętrza. W tym dniu miasto miało jednego bohatera, a był nim architekt Carl Ferdinand Langhans. Miał on już doświadczenie w projektowaniu teatrów w Lipsku i Berlinie. Wrocławianom dał się poznać jako twórca Sukiennic i Synagogi pod Białym Bocianem. Jednak gmach dziejszej opery przyćmił wszystkie jego wcześniejsze dokonania do tego stopnia, że mieszkańcy dolnośląskiej stolicy zgodnie określali go mianem „głównej ozdoby miasta”. Szybko zaczęli korzystać z uroków nowego miejsca. Chętnie chodzili na wystawiane tu przedstawienia. Ale jeszcze chętniej na kawę do cukierni Jordana, czy na obiad do teatralnej restauracji. Także właściciele czynnego cały dzień sklepiku z łakociami nie narzekali na brak klientów. Każdy chciał zobaczyć tę „antyczną świątynię sztuki” w centrum starego miasta. A mogło jej tu nie być. Pierwotnie plan zakładał budowę nowego teatru na placu Solnym, na co nie zgodziła się Rada Miejska. Drugie podejście do realizacji projektu, na obecnej ulicy Piotra Skargi, przerwał Napoleon Bonaparte. Miasto w okresie wojen napoleońskich nie było skore do wydawania dużych sum pieniędzy na nowe inwestycje. Tym czasem sprawa stawał się nagląca. Jedyny działający teatr – Kalte Asche - chylił się ku upadkowi. Pogarszał się jego stan techniczny, był coraz gorzej zarządzany, a prasa donosiła, że jego usytuowanie w sąsiedztwie lokali o nienajlepszej reputacji nie wpływa pozytywnie na delektowanie się sztuką. Miasto potrzebowało nowej sceny, która będzie w stanie pomieścić 1500 osób. Decyzja o budowie zapadła, ale zabrakło funduszy, a te były przecież nie małe. Mieszkańcy miasta postanowili pomóc kupując akcje teatru po 200 talarów. Resztę pożyczył król Fryderyk Wilhelm III i podarowała Królewska Marynarka. Budowa ruszyła i po niecałych dwóch latach otwarto nowy teatr. Jednak wrocławianie cieszyli się nim tylko 24 lata. Ogień, który wybuchł w pewną lipcową noc 1865 roku był bodaj największym widowiskiem w dziejach Teatru Miejskiego. Podobno łuna ognia była tak silna, że Odra wyglądała jak płynne złoto. Budynek szybko odbudowano, ale sześć lat później znowu strawił go pożar. Odbudową zajął się wówczas Carl Schmidt, autor Wzgórza Liebicha (dziś Wzgórze Partyzantów). Wydaje się, że dwa pożary wyczerpały limit zniszczeń operowego gmachu, bo oblężenie miasta w 1945 roku obeszło się z nim dość łagodnie. Niedawno budynek Opery Wrocławskiej odzyskał historyczny blask. Dlatego warto wybrać się na spacer ulicę Świdnicką, szczególnie, że 27 marca cały świat obchodzi Międzynarodowy Dzień Teatru.